Afgelopen week waren
de stadsambassadeurs uitgenodigd om deel te nemen aan een discussieronde. Het
onderwerp dit keer was hoe mensen in steden als Haarlem en Angers zich vlak na
de Tweede Wereldoorlog voelden over de jumelage met het Duitse Osnabrück. Erg
interessant! Aanleiding van deze discussie is het 50-jarig bestaan van het
Élysée Verdrag tussen Duitsland en Frankrijk. Het verdrag was de eerste aanzet
tot de schepping van een verenigd Europa. En om deze tot stand te brengen,
werden culturelen uitwisselingsprojecten en stedenbanden in het leven geroepen.
Hoe kan het dat landen die vroeger ´´vijanden´´ waren, zustersteden hebben?
Studenten uit Osnabrücken gingen aan de slag met dit onderwerp en brachten de
discussie op gang.
Het blijft aangrijpend om te horen wat men tijdens de Tweede Wereldoorlog allemaal heeft beleefd. Maar het is zeker net zo interessant om te horen hoe men de jaren na de oorlog heeft ervaren. Zo vertelde een man (geboren in 1921) over zijn reis in Frankrijk, een paar jaar na de Tweede Wereldoorlog: ´´ Elke keer als we ergens gingen overnachten, in een jeugdherberg bijvoorbeeld, waren wij de enigen die voor het verlaten van onze kamer alles netjes moesten opruimen. Andere gasten, uit andere landen, mochten hun troepjes wel gewoon laten liggen of hoefden bijvoorbeeld hun bedden niet op te maken. Sindsdien zijn we overal maar Engels gaan praten tijdens onze reis´´. Over het algemeen was men vrijwel positief over hun belevenissen in de buurlanden.
Daarnaast werd er
onder andere gediscusseerd over de vraag hoe men zich voelde: een Europeaan,
een Duitser of een Osnabrücker? Omdat het vandaag de dag zo gemakkelijk is een
ander land te bezoeken, alle grenzen staan tenslotte geheel open, krijgt men
meer de neiging zich als Europeaan te voelen. Het is namelijk heel gewoon om
even voor het werk naar het buitenland te reisen.
